Vanmiddag het gesprek met de onderdirecteur
we hebben elkaar telefonisch al vaker gesproken
maar ontmoeten nog niet.
Als ik me meld word ik opgehaald door een
(om zo maar even te zeggen)
een bijzonder aangenaam en prettig iemand 😉

Ook jongste komt er bij en we kunnen dingen snel doorpraten
want de pedagoge is ziek (ja ja )
Ze is er morgen weer ? Handig als je weet wanneer je ziek bent
en hoe lang dat dan duurt, maar dat terzijde.

Het gaat over woensdag en hij is eerlijk genoeg om te zeggen dat
met 3 tegelijk iemand in elkaar slaan-trappen niet getolereerd wordt.
Ik vraag hem of die jongens ooit eens een klacht hebben ingediend
bij de mentor over jongste van ons.
Net op dat moment komt die ook binnen stappen.
Nope geen enkele.
Mentor had gehoopt dat het probleem zichzelf zou oplossen omdat hij vind
dat ook kinderen van deze leeftijd moeten leren
zelf dingen op te lossen.
Verbaasd kijk ik hem aan, vandaar dat er dus niet ingegrepen is !
Onderdirecteur kijkt me aan en ziet schijnbaar iets,
zo moet je dat niet zien.
Vertel mij dan hoe ik het anders moet zien ?
Elke dag bedreigd worden valt voor mij onder verbaal geweld namelijk.
Net als het bedreigen van andere gezinsleden.
Dat jongste het uit zou lokken? Hij zou wel dom zijn om dat te doen bij
iemand die 2 koppen groter is dan  hij zelf.
En dat alle feiten bij elkaar toch meer pleiten tegen J dan tegen jongste
gezien het feit dat we hier al vanaf november mee te maken hebben.

Ze zijn op een bepaald moment het wel roerend met me eens en we
praten verder om een oplossing te bedenken.
Er wordt nu een contract opgesteld die getekend gaat worden
door 4 jongens,  hun ouders
daarin wordt verbaal en nonverbaal geweld opgenomen als zijnde NOT DONE.
Gaat er iemand over de schreef wordt het een interne schorsing,
dan een externe schorsing en dan mag persoon een andere school zoeken.
Waarbij de schorsing van dit moment ook mee geteld worden 😉

Maar eerst wil hij nog wel de jongens om de tafel hebben
voor een gesprek onderling.
En dan gebeurd er iets waar ik ook niet op reken :
jongste schieten de tranen in de ogen en ik zie hem klein worden.
Verbaasd vraagt onderdirecteur wat er is, niets zegt ie.
Joh kom op , we zijn hier nu toch vertel wat is er aan de hand.

En dan zegt ie:
Ben bang dat het toch niets gaat helpen, J gaat straks van alles beloven
en zodra we op de gang zijn slaat ie me toch in elkaar,
net zoals hij beloofd is me in elkaar te slaan als we naar Hellendoorn gaan.

Ik vlam maar hoef al niets meer te zeggen of te doen
want zowel mentor als onderdirecteur grijpen in en beloven jongste
dat wat er ook gebeurd zij hem gaan helpen om te zorgen
dat J niets uit kan halen.
En als hij hiermee blijft lopen dat ze er alles aan willen doen
om te zorgen dat hij van zijn angst af komt,
want dit zou jij niet mee moeten maken !
Als er wat is dan kom je bij ons, wat dan ook !
En als we naar Hellendoorn gaan gaat er ook begeleiding mee
maak je geen zorgen wij passen wel op J.

Ik kijk onderdirecteur aan en zeg: Kijk dat bedoelde ik dus.
En we begrijpen elkaar zonder verder iets te zeggen,
ben hem er dankbaar voor.
Nu maar hopen dat J niet op een of andere manier
misbruik kan maken van, die jongen heeft denkwijzes
die ik niet volgen kan.

We hopen dat dit het einde is van een lang verhaal
want dat contract is voor de periode dat ze daar op school zitten.
Na een hartelijk afscheid komen we paar klasgenoten van jongste tegen
en , en hoe is het gegaan??
Als het goed is wordt het opgelost zegt jongste.
Gaat ie van school af ? Nee dat niet.
Jammer krijg ik te horen van verschillende kanten
en als ik me omdraai zie ik nog net de rug van mentor 😉
We zullen zien
wat het worden gaat.

XXXXXXXXXXXXXXX