Mijn frustraties moeten er af en toe ook uit 😉
dus gooi ik ze hier maar neer.
Wat er in mijn gedachten spookt is het woord; verantwoordelijkheid.
Die heb ik TE hoog in het vaandel.
dat wist ik al, dus hoef je niet over te vallen.

Schijnbaar heb je 3 soorten.
Het teveel, het compleet niet , en het wat ik alleen denk ………
Het teveel levert situaties op dat 1 persoon dingen doet
waar eigenlijk een ander wel een bijdrage in kan leveren.
De 2e levert de situatie op dat die de bijdrage kan leveren
het gewoon niet doet en er een ander voor op laat draaien.
En de 3e moet met woord en daad terug gegooid worden
zodat ze eindelijk dat doen wat ze eigelijk uit zichzelf horen te doen.
Pffffffffffff, wat een lap tekst op de late avond 😉

Hoe kom ik hier zo op?
Vrijdag hadden we de wedstrijd, er moesten dingen van te voren worden gedaan.
Ik ben er onderhand aan gewend, dat niemand zich laat zien.
NOU dan ken je hun daar niet.
Zoveel handen, zoveel  mouwen en zoveel hulp.
Was er ondersteboven van, het ging bijna allemaal vanzelf.
Mensen van buitenaf die spontaan stoelen stapelen of opruimen
ongelofelijk.

Kom ik bij Omama voor de verjaardag van broer
zijn zij natuurlijk al lang aan de koffie, vriendin van broer is er ook.
Had haar tijdje terug al gevraag met verjaardag van jongste
of zij Omama dan wil helpen.
Een schouderophalen was het antwoord.
resultaat?
Broer heeft de hapjes laten maken en besteld
en Omama hoor ik later, heeft alleen de koffie, gebak e.d. gedaan.
Als we er ´s avonds zijn gooi ik paar hinten op in de richting van:
bedienden personeel.
Na de 2e keer zeg ik haar ronduit:
broer zijn verjaardag, zou jij ook niet eens wat doen??
We zullen nooit vriendinnen worden
als zij geen schonedochter of schonezuster wil zijn.
Waar het haar wel om gaat?
´k weet het wel, maar kan er niets van zeggen.

De schoonmaak in de school, toch een punt van ?
Snap het wel, de externe controleur kijkt alleen vanaf papier.
En tuurlijk kom je dan dingen tegen.
Maar al die dingen die niet op papier staan en toch gedaan worden
ja, die zijn niet belangrijk.
En daar heb je dan weer het verschil in verantwoordelijkheid.

Wat leuk is, en dan echt leuk.
Ik zit in het bestuur van de judovereniging.
Niet omdat ik het zo graag wil hoor, maar ze kwamen domweg mensen te kort.
nou ben ik mens, dus vast ook welkom 😉
Hoe meer ik er in zit hoe leuker het wordt.
Omdat de mentaliteit daar zo anders is
is er een ruimte om je ding te doen.
En laat mij mijn ding maar doen, dan komt het vast wel goed.
Zo is onderhand alles digitaal, worden mooie plannen gemaakt
groeit de club gestaagd.
Das niet alleen mijn ding, maar doen we samen.
Problemen worden subtiel aangepakt en grote dingen worden
samen overlegd.
Dat is zo mijn ding, samen.

Het leukste is dat ik diegene ben die contact onderhoudt met de leden
via een nieuwsbrief, of een gewone mail.
En schijnbaar ben ik in staat mensen het gevoel te geven dat ze mee doen
zo heb ik ze nu gevraagd naar een reactie op het toernooi.
Ik vraag ze betrokken te zijn door een mening te geven.
en daar reageren ze geweldig op!
hieruit maak ik dan weer een nieuwsbrief die bij iedereen altijd
vol belangstelling wordt gelezen.

En dan krijg ik het gevoel:
ja ik maak wel degelijk een verschil , ja wat ik doe maakt wel degelijk uit.
Voordat iemand in het toetsenbord klimt van ;dat is je toch al eerder gezegd.
OF je bent een kanjer, super geweldig en wat nogal meer.
Voor mijn gevoel doe ik alleen wat normaal is,
samen dingen doen , samen overleggen, samen oppakken.
En kan er zo slecht tegen dat mensen een ander
gewoon hun ding laten doen, omdat ik zelf niet zo ben.
DUS
ik moet veranderen in die dingen en een ander letterlijk en figuurlijk
hun eigen ding voor de voeten gooien als het nodig is.
KIJK daar komen we op het punt dat ik wel degelijk leer
en ik reken het mijzelf niet meer aan.
Mijn stukje en zelfs iets meer dan dat
is prima geregeld
(schreef ze eigen wijs )
maar het is wel zo!

XXXXXXXXXXXX