Er zijn zo van die dagen
dan zucht ik maar een keer
of twee of meer.

Het uitzichtloze van werk vinden
voor eega,
de wetenschap elke dag thuis
zonder sociale contacten en vaardigheden
ons op de lip zittend.

Wij die ons prima redden kunnen
en de jongens die hun kleutertijd allang voorbij zijn.
En een constante bemoeienis niet accepteren
net als ik.

Dan probeer je hem mee te laten doen,
en een simpele ‘opdracht’ te geven
die vervolgens helemaal uit de hand loopt.
Dan zucht ik maar een keer.

Dat mensen van buitenaf me dan wel
beter begrijpen of totaal niet.
En ik geen zin meer heb om het uit te leggen.
Zoals een spreuk voorbij kwam op fb vanavond:
Je hoeft jezelf niet te verantwoorden.
Goede vrienden zullen weten waarom,
en je vijanden hoeven het niet te weten.

En er zijn hier veel dingen
waarvan slechts enkelen het weten.
Waarvan slechts alleen de tijd zal leren
wat het worden gaat.

Maar ga me niet vertellen wat ik doen moet
wat ik voelen moeten en hoe ik handelen moet.
Als er 1 ding is , wat ik perfect onder controle heb tot nu toe ?
is mijn eigen wel.

Been there, Seen that, done that…………….

k hoop alleen dat alle beterweters
gewoon hun mond gaan houden.
De eerste 40 jaar van mijn leven heb ik geprobeerd
met iedereen door een deur te kunnen.
De laatste 40 jaar met een beetje geluk
zijn van mij.
En als ik die deur dicht gooi
heeft dat als reden, de verandering van mij.

Want al zucht ik af en toe een keer ?
K ga niet meer alles accepteren
toestaan of nemen als het ten koste gaat van mij.

Gewoon, omdat het kan.

XXXXXXXXXX