24 uur per dag
7 dagen in de week
sta ik op papier als achterwacht
voor Omama.
Die maakt er zo goed
als geen gebruik van, heel erg lekker.

Maar sinds het laatste half jaar
dat eega thuis is?
Is het ook 24/7.
Ben vrijwel geen moment alleen
dat is op zich niet erg
als diegenen in je omgeving
een eigen ding hebben of leven.

Maar wat gebeurd er ?
Het vragen om aandacht, het letten op,
denken dat ik zorg voor………….
enige plek is mijn bed waar ik nu ook meer
uren doorbreng dan normaal.

De overbodige vragen
het achter je aan hobbelen…………..
en dan de rest er bij
sociale media, mensen die niet zelfstandig iets kunnen regelen,
of 3 dubbel vragen.

Dan wil ik vluchten naar een bankje,
of 1 iemand die niets zegt
maar me mee neemt om me met rust te laten.
IK snak
naar in die 24/7
naar 1 uur bewust alleen
zonder me schuldig te moeten voelen
over anderen en hun gedrag.

Zit me te veel in mijn nek,
doe te zielig,
weet het te goed,
of helemaal niet en vraag alles,
en ik wordt vanzelf doodmoe van iemand.
En die zielige blik van Omama recent
doet het ook niet.

ik wil mijn eigen leven terug
basta.

XXXXXXXXXXXX