Bijna 2 jaar terug…. wat zou dat een verandering worden…….. Mijn moeder kwijt terwijl ze leeft….

Voor een ieder die berichten over deze situatie zat is: SKIPPEN ! mijn blog is mijn dagboek en voor het van me afschrijven en vind je dit even te veel van het goede, log je later maar weer eens in 😉

Lieve Mam,

Toen ik dinsdagavond na de vergadering net even aan bijpraten was met Albert kwam het telefoontje. Je wenste me nog succes en hoopte dat ik iets er uit zou slepen wat belangrijk kon zijn voor de judo of het armworstelen. En dat heb ik gedaan!! Wilde net naar je toe om het je te vertellen, was zo trots op mezelf !

Maar toen ik bij je kwam lag je tussen de kachel en de stoel, je met rechts half vasthoudend en je woorden: Laat mij maar liggen………die logen er al niet om. De grootste stommiteit was om eerst die huisartsenpost te bellen, had direct 112 moeten bellen.

Ben op mijn knieen bij je gaan zitten met jou hoofd in mijn handen en die legde je in vol vertrouwen bij me neer. Direct er maar een kussen onder en oudste heeft zich het lamzuur gelopen met koude natte doeken om je hoofd te koelen.

toen je zei: wat ligt er onder mijn rechterbeen?? Gingen de bellen helemaal af, vooral toen je begon over te geven. Waar ik eerste nog , voor mijn gevoel blijkt niet zo te zijn, gilde vraag ik om de telefoon. En bel 112. Maar je ogen blijven mij zoeken, je rechthand laat je los van de stoel en je knijpt die van mij bijna fijn. In je ogen zie ik , wat je niet wilt zeggen en niet durft uit te spreken. En ik kijk je aan, en beantwoord toch de vraag zonder 1 woord. En alle twee huilen we zonder tranen. Omdat we weten. Het gaat volledig buiten de mannen om, de enigste die iets merkt is onze oudste die naar buiten vlucht als ambu arriveert.

Als ze met je aan de gang gaan, hou ik je vast. Tommie , jou hondje, kruipt dicht tegen je aan en met zachte hand moet ook hij jou loslaten. En dan ik ook, moet je overgeven in bekwame handen zodat ze met je op pad kunnen. Ik, ik kom er wel achteraan. Ik, ik heb toch gezegd dat ik er voor je zou zijn??? Het liefst was ik in jou gekropen om je vast te houden vanuit de binnenkant.

Oudste gaat mee op ambu omdat de rijder hier niet bekend is. En dan moet ik 2 mensen die ik ontiegelijk lief heb overlaten aan ´vreemden´en er vanuit gaan dat het goed gaat dat ik ze zo weer zie! Eega en broer laat ik achter, jongste huilt en is compleet overstuur. Ook die wil ik bijstaan maar weet niet hoe. Mijn hart is verscheurd in stukken …………..

Ik weet dat de ambu chauffeur jou geweldig oudste kleinzoon heeft geprobeerd gerust te stellen. Maar zo gek als die niet is, weet hij ook aan de snelheid de toeters en bellen dat het echt wel heel serieus is. In verslagenheid moet ik hier 3 mannen en een hondje achterlaten om achter 2 anderen aan te gaan die me net zo lief zijn. Het zijn geen keuzes, het zijn onmogelijke dingen.

In het ziekenhuis lig jij vanzelf al op een kamer en zijn ze druk bezig oudste zit buiten te wachten en als hij me ziet vliegt hij om mijn nek. Het was zijn keuze om zo mee te gaan en we troosten elkaar als volwassen mensen , niet als moeder en kind. Hij heeft met mij wat ik met jou heb lieve Mam!

Zodra we bij je mogen zoek je me weer, en weer zie ik in je ogen dat je weet. dat je heel goed weet. En in de afgelopen dagen zie ik veel meer. Ik zie je angst : blijft het zo?? ik zie je boosheid: waarom ik en zo. ik zie je verdriet: en die uit je ook. En ik ,ik kan je geen antwoorden geven. We zijn eerlijk naar elkaar toe jij verteld me je angsten en ik vertel je dat ik het ook niet weet.

en als je dan zoals gisteren zo ziek bent dat je liever hebt dat ik ga, niet omdat jij er niets aan hebt maar omdat je niet wilt dat ik je zo zie dan blijf ik. En als je dan vanmiddag zegt: ben zo moe, want daar lig je dan. Zou ik bij je in het bed willen kruipen, je lijf , je onwillige arm, je been willen koppelen aan mijn hoofd zodat ze iets doen om jou te helpen. Ik masseer je hand in de hoop van, maar jou ogen spreken een compleet andere taal. en samen zijn we weer bang zonder woorden.

wij zijn alletwee heel goed met woorden normaal gesproken maar ook heel goed in verzwijgen van diepste gevoelen en gedachten want dat zeg je niet, daar val je een ander toch zeker niet mee lastig? En die ander zal het ook niet begrijpen hoe lief ze allemaal ook ´bijna´ zijn.

Als anderen bij jou op zaal aan de wandel gaan zie ik jou machteloosheid, je besef en je angst. En er is niets ,helemaal niets wat ik kan doen om het te veranderen. Dan hou ik je maar weer in mijn armen, mijn mijn wang tegen die van jou, en fluister heel zachtjes hoe trots ik ben en hoeveel ik van je hou!

XXXXXXXXXXXXXX