update Omama
- 02.19.13
- Mijn Trots
- 6 Comments
Vanavond even naar Omama
en ja, t gaat weer beginnen 😉
Een aantal mensen gaan naar huis
en dan begint zij toch altijd wel
een tikkie depi te worden.
Logisch, want ze wil ook naar huis
maar dat kan gewoon niet.
En dan doet haar schouder ook nog zeer
gevolg,
veel huilen, veel snotteren, veel klagen
en ik begrijp het allemaal.
Als ik zo rond kijk
naar de andere bewoners
tja.
Als je zo uit het volle leven geplukt wordt
en je totaal afhankelijk bent van anderen
hoe zo´n emotionele uitputtingsslag dat moet wezen.
Nou heeft Omama nog ´geluk´
want ze zijn er ook, die zijn er minder aan toe.
en ik ben blij dat ze nog steeds vooruit gaat
al zijn er een paar fikse tegenslagen.
Zo moet ze wachten op een speciale schoen
en dat duurt zomaar een week of 7.
Of een of andere idiote move waardoor ze vast zit
in haar eigen hemd bij het aankleden.
Er gebeurd iets in haar schouder
maar nu begint die pijn te doen.
Dan moet je de arts vragen desnoods een foto laten maken.
Ja maar dat had ze pas met haar teen
en daar kwam ook niets uit, en nu
is ze bijna bang om te vragen want
ze hebben het daar al zo druk.
Dat laatste is trouwens waar want
heel toko ligt vol en t zijn niet allemaal
de makkelijksten 😉
Heel af en toe overdenk ik
hoe het in de toekomst moet
en daar heb ik het met haar absoluut niet over
en dan weet ik het ook niet.
Tijd zal het leren
en dat het nog wel even duren gaat:
dat denk ik dan weer wel.
XXXXXXXXXXXXx
Omdat lieve zuster, ze met de hand gemaakt worden ………..
schijnbaar is er ook maar 1 iemand of zo die dat kan pfffffffffffffffft
XXXXXXXXXXXXXx
Het is ook heftig allemaal en ik kan me héél goed voorstellen dat de koek even op is bij haar. Waardeloos van die schoenen. Waarom moet dat zo idioot lang duren? Sterkte maar weer daar!
Zodra het kan Oma dan gaat ze naar huis.
Daar is zoveel voor te regelen alleen ze moet dan iets zelfstandiger worden dan ze nu is.
Maar het doet pijn om iemand waar je zoveel van houdt achter te moeten laten.
Liefste zou ik haar opvouwen en in een doosje mee willen nemen…………….
maar dat kan dan ook weer niet.
Het is en blijft een lastig iets.
Ha Cheet,
Dat is natuurlijk erg zwaar als je opeens van een gezond onafhankelijk mens, afhankelijk van anderen wordt en dat heel goed beseft.
Hoe de toekomst gaan worden is voor ieder een vraag, hopelijk wordt ze toch goed opgevangen en verzorgt.
Als jullie haar maar laten weten dat je er voor haar bent, maar het weggaan is altijd zwaar voor beide partijen. oma
Martha, gelukkig zijn het papieren zakdoekjes
anders had ik machine vol ondertussen !
Want inderdaad tussen alle positieve dingen door
zijn er zo van die dagen en momenten.
En bij ons allemaal, dit is niet alleen Omama overkomen
maar iedereen in het gezin.
En die zon! Laat maar komen !
Kan me helemaal voorstellen dat Omama wel eens een dipdag heeft, zeker als je andere ziet opknappen en naar huis ziet gaan.
Nou weer door een “simpele”handeling vanwege een hemd weer pijn en onzekerheid, het is niet makkelijk allemaal.
En ja, ze boft het kan nog erger, maar daar heb je op zo’n moment geen boodschap aan, zij zit er maar mee, dus ik leef mee…….geef in gedachte een zakdoekie om de tranen te drogen en morgen komt er weer een dag……….wie weet schijnt dan de zon en ziet alles er weer anders uit!
Liefs en hou jullie taai……..