Vanmorgen 8.15 schrik ik wakker
een gigaknal scheurt de stilte doormidden.
Ik zucht een keer diep
en bedenk me dat afspraken
dus gemaakt worden om geschonden te worden.

Het duurt tot ongeveer half 11
en dan wordt het weer stil.
De jagers vertrekken naar huis
en inmiddels ben ik zo kwaad
dat het zeker een half uur duurt
voordat mijn hart ophoudt met bonken.
Je zou er wat aan overhouden.

Als het vanmiddag plotsklaps heel stil wordt
vind ik de rust en de juiste woorden om
er nog 1 keer een mailtje aan te wagen
waarin ik mijn ongerustheid uitspreek
of dit nu werkelijk ons lot is
elke zomer.

Ook op FB zet ik een stukje en krijg bijval
van iemand hier uit het dorp
en hoe groot de inpact werkelijk is.
Ben razend benieuwd hoe ze gaat reageren
want dat schieten moet sowieso afgelopen zijn,
echt helemaal.

Er zijn natuurlijk andere wegen
om iemand zover te krijgen dat ze rekening houden
met de buurt waarin zij kwamen wonen
maar van nature ben ik niet zo.
Probeer het altijd met woorden zelf op te lossen.
Inmiddels is het wel
angstvallig stil bij de buren.

Vanmiddag ga ik nog maar even met oudste
naar stad om de laatste potloden en dergelijke
bij elkaar te halen.
Ze moeten er tegen kunnen komend schooljaar
dacht ik zo.

Nog een paar dagen
al begint mijn volle normale week weer a.s. maandag!

XXXXXXX