De vrijdag is onderhand voor mij
de langste ´werk´dag van de week,
maar deze was wel van het soort
waar ik er liever niet te veel van heb.

Het eerste onzekere feit is hoe laat oudste vrij is,
dat het vroeg is weet ik, maar de schema´s van school
op het net kloppen nog steeds voor geen meter.
Het tweede onzekere feit is : wat wil Omama vandaag?
ik laat het maar aan haar over, maar verwacht dat ze naar het kerkhof wil.
en dat blijkt dan ook, wat voor haar logisch is natuurlijk.

Ik begin met gewoon werken, om 11.00 uur belt oudste
hij is vrij. Hij zou vanmiddag al naar loonwerker gaan,
en ik spreek met hem daar af , om hem mee te nemen,
zodat hij zijn fiets daar kan laten staan.
Tegen 11.45 ben ik daar en pik hem op, praat nog even met de bazin
en dan naar huis.
Omama wil inderdaad graag naar kerkhof en ik besluit er maar een
combi van te maken: oudste wegbrengen en dan door.
Even snel eten, nog een was buiten hangen
en dan dorpje verder. De boer is snel gevonden
en ook daar even praatje, de loonwerkers begroeten,
en verder maar weer.
Want: als we van kerkhof komen wil Omama nog even
een paar winkels bij langs, ja we zijn toch in de buurt.

Bij het graf is het kort en bondig, er is daar ook niets
wat er anders ook niet is.
De winkels bij langs en hup weer naar huis.
Daar eerst maar eten koken, en verder met het wassen van de ramen,
was ik gisteren mee begonnen.
Doe nog even het toilet, stofzuig, ruim 2 wassen weg
als jongste inmiddels ook thuis is.
Dan heb ik wel geteld 20 minuten voor eega als die thuis komt.

Omdat jongste naar judo mag, is het vroeg heel vroeg eten.
En om 16.45 zitten we in de auto naar de judo.
Op terug weg ga ik dan naar school voor de grote beurt van de week,
dat wil zeggen: tafels, vloeren dweilen, de grote dingen.
Om 19.00 heb ik het helemaal gehad en vertrek naar huis,
gelukkig haalt eega jongste op, en komt oudste tegen 19.30 binnenvallen
voor zijn bord eten.

Van de hele dag heb ik nog geen uur gewoon gezeten
en dat vind ik vandaag best vervelend.
ook voor Omama die toch niet helemaal haar draai kan vinden
maar ze zal het toch zelf op een plek moeten zetten.
Dat komt ook wel goed , morgen 😉

Het blijven van die dagen die vooral voor haar
zwaarder zijn dan voor ons.
Als ze dan zegt: morgen is het 2 1/2 jaar geleden
denk ik: zo kun je overal een jubileum van maken.
maar toch begrijp ik het wel.

Laten we morgen maar gewoon genieten
van het mooie weer,
lijkt me een stuk zinvoller 😉

XXXXXXXXXXXXXXXX