verdriet

Even van mij en voor mij
en voor een ieder die me begrijpt.

Op het moment dat ik dit schrijf
heb ik net een email weggestuurd
die een definitieve beslissing inhoudt.

De tranen stromen over mijn wangen
omdat het EN niet anders kan,
EN gewoon goed zal zijn,
al is het voor nu nog even onwezelijk.

Wat heb ik gedaan ?
IK ben gestopt met dansen.
HUH?
ja idd, huh…………….

13 jaren lang was het mijn ding
waar ik onvrijwillig terecht kwam in een leiding positie.
En heb het met verve gedaan en gedragen.
Maar de laatste maanden merk ik
dat mijn lijf moeite krijgt mij bij te houden.
dat Omama steeds vaker beroep doet op,
en dat mijn mannen het fijn vinden
dat ik er ben.
Zij gaan straks volop voor diploma aan de gang.
School gaat niet stoppen,
en werk liever overdag
dan bij winterdag de rit te moeten maken.

Het kost giga veel tijd in voorbereiding
inleren , opzoeken, downloaden en uitzoeken.
Daar is straks gewoon minder tijd voor.
Doe liever mijn ding, trek de deur dicht en ga
dan de druk van je moet vanavond
er staan , vol aandacht , vol goed weten.

Heb afgelopen periode al avonden gehad dat ik dacht:
mijn voorbereiding is niet goed,
mijn aandacht te ver weg,
mijn energie niet hier.
En we hebben maar een clubbie over van 10.

Kreeg gister brief van de stichting dat subsidies op dit soort cursussen
stopgezet worden ivm met bezuinigingen.
Het betekend dat de mensen die over zijn vol de kosten moeten betalen
dat is niet te doen.
En als ik dan hoor dat er , weet ik hoeveel miljard, naar Griekenland gaat
ben ik misselijk en heel verdrietig.
Niet alleen voor mijn dansen, maar voor de WMO
de ouderen en alle zwakken in onze samenleving.

IK moest een keuze maken
het was het dilemma waar ik mee bezig was
en na maanden heb ik A gezegd
en huil.
Vanaf nu ben ik geen danslerares meer…………………..
ik ga me toeleggen op mijn echte werk
de mensen die me nodig zijn en mijn hulp kunnen en willen gebruiken
en ´s avonds gewoon thuis.
zonder onbetaalde uren van voorbereiding maar gewoon doen waar
ik goed in ben en tevreden vertrekken kan
zonder voor of na werk.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5 Comments »

  • cheet schreef:

    @Neneh, het gaat me meer rust geven en wie weet kan ik ´s avonds iets gaan doen waar ik gewoon niet zelf vooraan hoef te staan.
    @Anja dank je.
    @Maantje, dikke knuffel terug.
    @Trees, zoals geschreven aan Neneh kan ik misschien wel iets doen of simpel om mijn part sjoelen of zo 😉
    Het is het lijf wat af en toe af laat weten en dan vooral mijn enkel , waar ik jaren terug giga doorheen geklapt ben.
    En echt het dansen is en blijft geweldig maar die voorbereidingen worden zwaar onderschat,
    en ik ben van het type : ik doe het goed of ik doe het niet.

    Merk wel al dat nu die druk van het moeten inleren al weggevallen is
    ik me al een stuk rustiger voel.

    LIeverds dank jullie wel voor je comment,
    maar bij die winterdag lui tv kijken lijkt me ook wel lekker eigenlijk 😉
    XXXXXXXX

  • Trees schreef:

    Is er geen kans dat je wel blijft dansen, zonder al die inspanning? Jij moet toch ook ergens je ontspanning uit halen?

  • manuela schreef:

    knuffel meis

  • Anja Westerhof schreef:

    Respect,

    allleen maar
    heeeeeeeeeeeeeeeel
    veeeeeeeeeeeeeeeel
    respect.

    Liefs mij

  • Neneh schreef:

    inleveren, wegcijferen, dienstbaar zijn, uitputtend, moe

    en ik snap het wel want zo zit een vrouw in elkaar ….. maar we vergeten onszelf. Echt, altijd weer opnieuw

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

  • het verleden

  • afdelingen