De brief aan mezelf maakt plaats voor de digitale revolutie:
MSN aan Cheet.

Hey die Cheet hoe is ie nu?
poosje niet gesproken alweer.
Kom je beetje uit de voeten met de mannen,
je werk, het weer en alles wat er bij hoort ?
Ja hoor, tuurlijk wel, al valt het me niet altijd mee.

hoezo, bemerk weer een paar struikelblokken,
gooi het er maar uit .
Nou ja, weet je , heb niets te klagen.
Iedereen vindt dat ik het allemaal zo geweldig doe en zo.
maar soms twijfel ik daar wel een beetje aan.
??

Nou voorbeeldje:
Oudste heeft aan een stukje leven geroken wat niet ernstig is
maar waar ik meer  pardoes achter kwam.
hij is niet trots op hemzelf, ´t is geen misdrijf
maar wel eerlijk genoeg om het gewoon te zeggen.
En als ik hem aankijk zie ik dat hij mij boven het hoofd gegroeid is,
en ik hoop maar dat het alleen in lichaam is.
Kan boos worden, kan straffen maar dat lost niets op.
ik ga het gesprek met hem aan
die later vervolgt gaat worden.
Eigenlijk ben ik bang om door ze over het hoofd gezien
te worden naar mate ze groter worden.
die is dubbel.

Ach Cheet: zijn het niet de dingen waar elke ouder mee worstelt?
Alleen: jij vergeet niet hoe het is om jong te zijn, een wereld aan je voeten,
en ontdekkingen bij de vleet.
Gezien het feit dat hij er met je over praat en eerlijk vertelt wat en hoe en waar
is toch het fijnste wat je gebeuren kan?

Ja das waar. En oudste is eerlijk ,
de wetenschap dat jongste gewoon zijn gang gaat zonder medelingen
en aanvullingen maken me banger eigenlijk.
die verwacht ik eerder in serieuze problemen.
Maar kan er zo weinig mee omdat zijn karakter niet toelaat
daar als moeder zijnde een andere gedachte te laten zien.
Hij is , zoals zijn vader.

En wat is daar mis mee?
Nou , ´t heeft gewoon even geduurd dat je daar een gesprek mee kon hebben
zonder dat het direct een mij en ik verhaal werd.
Als jongste ook zoveel tijd nodig heeft, kan het dus nog wel even duren.
Toch doet hij het hartstikke goed op school,
net als oudste weer nu.
´t is meer dat er dingen zijn waar je niet echt vat op krijgt
en gewoon moet laten gebeuren en laten gaan.
Loslaten zei Soul zo mooi, en volgens mij ben ik niet echt
een claimend iemand.
En komen ze alle drie met alle verhalen bij mij .

Het verhaal dat je werk kunt zoeken zodra ze naar de middelbare gaan
nou die wil ik wel even onderuit halen !!!
??
Zodra ze in de pubertijd komen zijn ze je harder nodig dan op welk ander moment
dan ook.
De invloeden waar zij mee te maken krijgen zijn vele malen groter
dan in mijn tijd.
De subtiele dingen als verandering in houding en taalgebruik
zijn triggers om rekening mee te houden en vooral te blijven luisteren
maar nog belangrijker om er te zijn!

Zo te lezen lief,
ben je gewoon onzeker en tikkie bang of je het gene wat je hebt gedaan
wel goed hebt gedaan.
Volgens mij heb je het gevoel voor een soort examen te staan ?
*grin*  denk idd dat het de beste manier van verwoorden is.
Hopen dat de basis goed is
goed genoeg voor de stap naar volwassen, eigen leven, eigen verantwoordelijkheid.

Hoe is het met Omama?
Ben dol op Omama,
en wordt er af en toe ook dol van.
Ze heeft een subtiele manier van mensen dingen te laten doen,
waar je voor je het weet,
zo in mee gaat.
Ze is onwijs sterk hoor en doet alles gewoon zelf,
bewust dat er een paar kilo af moeten , ook daar werkt ze aan.
Maar wel zo makkelijk iemand dichtbij
maar wel roepen dat ze zo zelfstandig is 😉
Ach dat is ze ook en ze mist mijn vader wat dat betreft
niet en doet gewoon haar ding.

AH, hoe lang is dat alweer geleden?
Net 2 jaar, en het is triest maar we zijn verder gegaan
en om eerlijk te zijn missen we niet heel erg veel,
alleen het gemopper en het kanniet!
Jammer dat mensen een karakter kunnen hebben dan wel ontwikkelen
dat ze niet gemist worden als ze er niet meer zijn.
Ooit heb ik gezegd:
Pap, zoals je herinnerd wilt worden als je sterft
zo zul je moeten leven.
Jammer genoeg, hebben die woorden geen bodem gevonden.
´t is verdrietig omdat het zo anders kan,
maar denk dat als mensen dit zouden weten
ze beter zouden begrijpen waarom we zo ´sterk´zijn met elkaar.

Dit zijn heftige dingen meid,
de beste vraag:
hoe gaat het met jezelf ?
Weet je er zijn weinig mensen die het gewoon rechtstreeks vragen,
en ik moet bekennen, ´t is mijn eigen schuld.
Omdat ik niets zeg over mijn twijfels
niet meld dat het me af en toe even naar de keel grijpt
omdat ik weet dat morgen een nieuwe dag is
en mijn leven dienstbaarheid is , schijnbaar.
Toch red ik me prima,
als er iets geregeld is , iets gedaan is wat iemand gemak bezorgt
dan ben ik ook gelukkig.
Het zorgen zit er toch wel in dus, al zou je dat zo niet zeggen 😉
Ik hoef geen hoge positie, dik loon (al is die altijd welkom natuurlijk )
maar krijg veel vertrouwen van veel mensen,
de mannen zijn me nodig en geven dat ook toe,
en ik weet als het ff echt niet gaat
er mensen zijn die mij opvangen.

Je mag de conclusie trekken dat het allemaal
best gaat, met alles wat er tussendoor komt.
Mijn grootste angst is alleen:
wat als er mij iets gebeurd,
wat als ik iets over het hoofd zie wat belangrijk is.

Cheet: heeft een ieder ook niet een eigen stukje
verantwoordelijkheid?
YEP
helemaal waar, maar dan moeten ze wel leren
die ook te nemen, zelf doen , zelf dragen.
En daar gaat het wel een ´fout´
en krijg ik het op mijn bord.
Leren Nee zeggen zei Soul,
Leren terug leggen zegt Cheet !

XXXXXXXXXXXXXXX