Vanmiddag even met Omama naar stad
ze heeft last van haar oog, al poosje.
Zalfje van huisarts, maar helpt niet.
Advies om het door te laten meten bij een opticien.
Zo gezegd, zo gedaan dan maar.
Met de instelling: een andere bril en we kunnen weer.

Dat valt tegen.
Het is erg dan ze verwacht had en hij stuurt haar door
naar een oogarts in ziekenhuis.
Haar terleurstelling en schrik is voelbaar.
Wat het is? Geen idee.
Staar, slijtage (wist niet dat het kon ) de opticien
laat er zich niet over uit, maar ik lees zijn lichaamstaal.
Beetje beduusd en verslagen neem ik haar weer mee.
We relativeren tot we er bij neervallen, maar zolang je niets weet
weet je ook niet waar je wel of geen zorgen over moet maken.

Gelukkig belt haar vriendin haar op, om morgen naar de Zwarte Markt te gaan
en dan ergens uit eten. Tuurlijk DOEN !
Grappige is dat wij zelfde van plan waren hahaha
en we moeten er hartelijk om lachen
gewoon DOEN zegt ze.

Lieve Soul steekt haar nog hart onder de riem
door even te vragen en bij te praten met haar
als we die haar boodschappen brengen.
Ze kan weer even vooruit.
Op terug weg zegt Omama: volgens mij heb jij
met soul zelfde als ik met vriendin.
En ja, dat is zo
soms zien we elkaar even niet maar het is altijd goed.
We kunnen elkaar alles zeggen in flauwe buien
maar ook zeer zeker in serieuze buien.
Toch gaan we alle twee onze eigen gang
dat hebben we inmiddels wel geleerd.
Nu nog op goede moment zwijgen en spreken
en komt helemaal goed.

Eerst maar eens kijken
wat de toekomst ons gaat brengen.
Met een Omama en haar ogen,
een broer met schouders die niets mag op dit moment
en een eega met zijn voet.
Gelukkig zijn mijn ogen, armen en benen goed genoeg
om dat erbij te doen wat nodig is als het moet.

XXXXXXXXXXXXXXX