Alles wat er bij hoort…… mijn leven ?
Wel een kermis is er niets bij en meest ?
doe ik mezelf aan.

Eerst gister onwijs heerlijke dag, 
toeren, uit eten, terrasjes, zuiver intens geluk
genieten en het is zo heerlijk .

Samen met Lief neem ik alvast slaapkamer van oudste over.
En dan gaan 20.000 mexicaanse springbonen met mijn 
gevoel aan de haal.
Het is bijna een jaar dat ik van de plaats gegaan ben,
waar ik onwijs veel heb mee gemaakt.

Tig gedachten en gevoelens kruizen door me heen,
Lief weet het, en ik wil het er eigenlijk niet over hebben.
Wil mijn verleden geen invloed meer laten hebben, 
het is klaar , die streep staat er toch onder?
Maar soms leiden die stemmetjes in mijn hoofd
een heel eigen leven, en lever ik innerlijk gevechten
die ik bijna niet uitleggen kan.

Lief is me lief en beste wat me nu overkomt.
Of ik dat altijd voor hem ben?
Als ik mezelf soms al niet volgen kan , hoe moet hij dat dan?
Er is gewoon teveel ruis in mijn hoofd en dan kan 1 opmerking
iets loshalen wat absoluut niet zo bedoelt is.
Sorry want ik weet absoluut wel beter,
gelukkig Lief ook .

En dan vandaag maar weer 2×2 uurtjes aanwezig zijn,
en LG is er ook weer.
Die geeft me een officiele waarschuwing om een officiele
waarschuwing te voorkomen?
Had al gezegd ik ben waarschijnlijk de volgende die er uit moet?
Wel het is en word in gang gezet maar op een manier
dat ik hier even heel erg over nadenken moet.
Wat mijn mogelijk heden zijn in deze………………..

Iemand gaat over lijken en volgende lijk ga ik worden mits:
ik een tactiek heb en die uitvoeren kan.
Waarom kan het niet gewoon , gewoon open en eerlijk.
Vanavond zit ik er pittig over na te denken , 
en denk dat ik maar eens een paar gesprekken aan ga.
Morgen eerst naar school om in te meten,
daar maak ik mijn uurtjes.
Denk volgende stap RM inschakelen en domweg open kaart
te spelen.

Gelukkig is het heerlijk weer, 
maken we ons op voor een hele warme dag, 
kan ik nog even rustig aan doen , dom doen , 
en nadenken .
Dat is dus mijn probleem omdat mensen dingen doen 
die ik niet begrijp omdat het niet eerlijk is, 
mijn lieve dochter/collega besloten heeft te gaan, 
ze had gelijk.
Mijn gevecht is van andere orde en ik moet gewoon niet
zoveel denken maar bij mijn gevoel blijven en ook duidelijk 
zijn of dan wel vragen hoe het bedoelt word.

Op terug weg vanavond schiet ik even binnen door,
de weg die ik zoveel jaar heb gereden,
zie het ouderlijk huis, en de woningen van de beide mannen
die zich mijn broer noemden.
En voel nog steeds opluchting: en denk:
ik ga naar huis, naar mijn meisjes, mijn plek, mijn rustpunt.
Waar ik beetje rond lummel, paar dingen op plek breng,
en kijk naar een gitzwarte muur met glinsters alsof de sterren
er staan te stralen en voel me tot rust en gelukkig.

Mijn verleden deelt af en toe nog een klap uit,
mijn toekomst gaat niet meer afhangen van leugens
want hoe dan ook, ik ben nooit alleen.
Zeker niet eenzaam en sterk genoeg, wat er ook komt?
Weet ik dat er iemand naast me staat die van me houdt.
En dan echt van me houdt, en dat geeft me naast de 
wetenschap van de Engelen, de jongens een enorme kracht.
En andere lieverds vanzelf,
maar belangrijkste : iemand gelooft in mijn en snapt mij
nog voor ik t zelf snap.

Ik ben gezegend, morgen eerst maar verder met de interne verhuizing.
Heb nu al heel veel ruimte in huis en dat voelt zo fijn, al zijn
mijn katten er nog niet helemaal blij mee 😉

XXXXXXXXX