Ik heb een trui
waar ik in woon
als het echt koud koud is.
Das niet zo bijzonder.

Wat wel bijzonder is
dat ik hem kreeg
half afgemaakt
van een collega
die een vriendin werd
en inmiddels niet meer
bij me is.

Omama maakte hem af
En ik, ik koester hem
omdat ik diegene die hem gaf
herinner.
Ik herinner me ook andere dingen
dat zij in haar schorpioen zijn
dingen misliep.
Niet begrepen werd
en wel de hulp
maar niet de Liefde kreeg.
We leken op elkaar.

Eigenzinnig, eingenaardig
maar niet op een loopje mee te nemen.

Regelmatig kijk ik in een spiegel
door haar eega toen
aan mij gegeven.
En daar ben ik nog steeds
dankbaar voor.
Maar hij zal nooit begrijpen
toen hij zijn nieuwe vriendin
aan het vlindervrouwtje wou voorstellen
hoe ik me voelde.

Er zaten periodes voor
van intens verdriet
zorgen voor, regelen dat.
Toen was er zomaar helemaal niets
en toen weer wel.

Ik ben geen speelbal
niet bijzonder in de zin van
bruikbaar voor een moment
omdat ik
ook gevoel heb.
warmte en kou kan vernemen
niet onfeilbaar ben
mijn zorgen heb.

Ik,
ik kruip in een groene trui
die perfect past bij mijn ogen
herinner haar
en de woorden die gezegd zijn
en kijk in die spiegel.

Lieverd
ik hield van je
zoals een schorpioen
van een schorpioen
kan houden.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX