Dat was me t daggie wel zeg…

Gewoon werken, niets aan de hand.
Invalpand er achter aan…kom in gesprek met
een andere collega en die vertelt me dingen
die ik al wist maar me wel op voorzichtig zet.

Door naar huis, als HV belt.
We schrikken niet, doen we niet meer,
maar laten hem weten dat we innig mee leven.
Hoe verder? Geen idee
maar goed komen doet het….
dat sws.

Dan wil oudste me kennis laten maken met eigenaar
van cafe waar ze altijd zitten.
Ok dan maar , en hij moet nog komen dus duurt even.
Aan de overkant heb ik de aandacht van 2 mannen LOL
en zij die bedient is oud collega van me.
Als eigenaar dan komt herken ik hem
en we knuffelen even.

Terug naar huis: wil bus niet starten.
oudste maat gebeld, eenvoudig iets maar waren wij niet
op gekomen.
Dus later thuis dan gepland , snel brood smeren,
stroop zetten, witte tijger spotten,
en achter lappie.

Morgen maar eten koken doe ik normaal savonds
maar nu echt ff geen puf meer voor 🙂
Ga vlinders spotten !!

XXXXXXXXX