Gelukkig vandaag niet zo warm als gisteren
en dus gaan we weer op pad.
Op de te stoppen locatie lopen 3 katers,
broertjes van elkaar die straks alleen achterblijven .

Indirecte collega vat het idee om te gaan bellen
met dieren ambulance of ze er wat mee kunnen.
Zeker kunnen ze dat, ze willen heel graag helpen.
Kat nummer 1 is vrij snel gevangen.

Nummer 2 laat ook niet te lang op zich wachten,
en dat is zo’n mooi dier.
Maar nummer 3 is precies onze Bo
en zo noem ik hem ook, meeste avonden knuffelen we ook wel even.

Bo word gevangen maar ontsnapt en ja
dan is de trend gezet.
De dame komt tegen 18.00 terug om in ieder geval die andere 2
op te halen, maar ja alle 3 tegelijk is toch veel mooier.

Ze komt, lokt, voert, sust, maar Bo ?
Eet zn buik lekker vol maar laat zich niet pakken en ik sta er bij
en kijk er naar.
Als ik tegen collega zeg : binnen 5 minuten heb ik hem zegt dame:
Probeer het maar want anders zitten we hele avond hier.

Ik ga zitten, gewoon rustig, en aai hem rustig.
Ze fluistert, grijp hem in t nekkevel, maar dat doe ik niet.
Ik aai hem, praat met hem en pak hem gewoon op.
Hij vertrouwd me, gaat niet helemaal vrijwillig in t mandje
maar zelfs daar krijg ik nog kopjes van hem.

Ze zijn met stomheid geslagen allemaal en noemen me nu
de kattenfluisteraar, wat natuurlijk onzin is
want dier vertrouwde me gewoon .

🙂