Dat ben ik, een onverlaat…..
waar ik heel de week als schrijf om bij Omama binnen te wiebelen
kan ik dan wel niet de moed vinden
om het te doen.
wat me tegenhoudt ?
Ik weet het niet, maar er is wel iets.
De angst voor de zoveelste ronde verwijten ws ???

Dan vraag ik iemand iets,
en die komt er nog steeds niet op terug,
moet ik nog eens vragen , moet ik nog eens,
de onwil straalt er bijna vanaf.
omdat we succes hebben?
Omdat het mij wel lukt ?
Word mijn toenooi straks geboycot van binnen uit ?

Zelfs op het werk in school,
waar t drama van de vloeren nog steeds niet opgelost is,
ik met spoed zit te wachten op stofzuigerzakken,
al anderhalve maand, en vervolgens niets zie of hoor.
Dan begin ik te denken dat het idd aan mij ligt.
Te makkelijk, te eenvoudig te overrulen, te weinig zin
in gezeur en gezeik dat een ieder maar kan doen dus
wat hij/zij wil ?
Moet ik dan harder worden, feller , meer op mn strepen ?
Vraag me af waarom dat nodig moet zijn, want alles wat ik doe
kunnen al die anderen zelf voordeel van hebben.

Binnen een maand zal ik bepaalde dingen weten,
en weten wie er in de toekomst met me is
of wie tegen.
Ik kan en ik mag het overlaten aan de tijd………..
ondertussen doe ik wat ik kan en leuk vind,
en leef mijn eigen leven maar eens even.

XXXXXXXXXX