En dan jawel, in de lijn der verwachting krijg ik een belletje,
van een voormalig RM.
Uit een voor mij , meest geweldige periode van mijn leven in dit vak.
Hun werkkleding, ligt nog steeds hier in de kast, 
al kan ze nu niets voor me doen , maar daar gaat het ook niet om.
Gewoon even herinneringen ophalen, 
even vragen hoe het gaat , en vooral heel veel lachen.

We kruipen terug in de tijd , de tijd van de AZC:s,
de GGD en de GGZ.
De opleveringen , de grote schoonmaken, maar vooral?
De dagelijkse.
Onwijs rumoerig , druk, soms spannend , soms eng.

Je werk doen onder begeleiding van bewaking, 
keuken onder de olie en dan de vloeren als schaatsbaan.
Blote mannen onder de douche.
Vliegend meubilair door wachtruimtes.
Ontzet worden door politie ,
doorgedraaide mensen, bewakers in duikvlucht,
maar ook zelfmoord, kindermisbruik,
en veel pijn, onbegrip en verdriet.
tig nationaliteiten bij elkaar, 
gezinnen die met 16 kinderen als moeder gans
binnen kwamen.

Maar ook hardwerkende , welwillende mensen,
met trieste verhalen , maar harten vol hoop,
dankbaarheid en geluk.
Verdreven door oorlog, politiek, emotie, gevoel,
bedreiging, dood, angst , schuld.
Ik heb ze er allemaal gezien.

Het was de tijd van mijn leven in de zin van:
confrontatie.
En als men mij een baan aanbood ?
Zou ik per direct terug gaan.
Zonder twijfel.
Het was in mijn vak absoluut de mooiste tijd
van mijn leven, 
waar ik enorm veel gelachen heb, onwijs veel
ondeugde heb uitgehaald,  en nog steeds met grote glimlach
aan terug denk.

Begonnen in AZC in dorp nabij, 
om vandaar uit naar Het grote opvangcentrum te gaan,
eerst tijdelijk maar toch dik half jaar blijven hangen 
met dubbele diensten.
En vervolgens de inmiddels verloren speelstad als laatste
te mogen beëindigen.
De eerste band die je maakt was met beveiliging,
hier leerde je lijntje leggen,
contacten maken met mensen die je nodig bent om je werk
te kunnen doen.
Hier leerde je, sleutels , porto, en opletten…..
bewust zijn wat er om je heen gebeurd en vooral opletten
op je collega.
Het bedrijf, die was fantastisch, checkten elke maand,
ongeacht als er iets was of niets was,
kwamen langs.
Ieder van het bedrijf liep in werkkleding,
van boven naar beneden, of als RM of LG
in keurig pak, met herkenbaar naamplaatje.
Behalve de directeur.
Die maakte er een gewoonte van om informeel
zeker 2x per jaar alle locaties af te gaan
en met mensen op de werkvloer in gesprek te gaan.
En zelfs soms ter plekke een misstand naar zijn mensen
aan te pakken of op te lossen.
( Hoe anders is het nu, helaas.
Dat je op de werkvloer eigenlijk niet eens weet
wie wie is, gebrek aan betrokkenheid noem ik dat.
En tuurlijk weet ik wie P is of W is, maar kennen?)

En zo sluiten zij en ik gesprek ook af,
wat een periode.
Kreeg daar de inentingen voor hepatitis 
en mag dus officieel bloed opruimen.

Denk niet dat er iemand is , binnen huidig bedrijf,
die maar enig inzicht en weet heeft
waar ik vandaan kom, wat ik kan, wat ik mag,
en meegemaakt heb in de schoonmaak.
En dat boeit ook niet,  
vind alleen jammer dat men niet waardeert
of onderzoekt wie waar vandaan komt.

Ondertussen, 
ga ik met grote glimlach slapen 
en stiekem terug denken aan die ene mooie man.
Onder de douche.
Maar ook aan , de lieve mensen die ik nog ken 
en regelmatig contact mee heb.
Van excollega’s tot beveiliging.

XXXXXXXXXX