Een voor de een een hels jaar, 
voor de ander een jaar naar terug naar de basis.

20 januari 2020 een datum door mezelf gekozen,
waar ik tot op dat moment bang was,
onzeker, en voor mijn gevoel totaal geen grip op mijn toekomst.
Hoe duidelijk en zeker die ook leek,
de dag van tekenen van de akte en zeker weten dat
ik van mijn broers af zou zijn.
De angst van het nog steeds gevangen te zijn in een verleden
die niet mijn keuze was hoe t zou kunnen gaan, 
en wie nog invloed zou hebben op mijn leven.
En toen ? 
Toen ging het snel.

Ik lande in een wereld van mij, van mij met lieverds die er
waren, die er altijd waren, en die me voorspelden;
je gaat een enorme klap maken.
En die kwam……….en die kwam hard.
Waar ik eerst ooit geestelijk uitschakelde?
Kwam deze zo hard .
Heel mijn geest, mijn zijn, mijn ik , en mij lijf 
gaven het op, en dan op.
Niet meer in staat om te functioneren, 
niet meer in staat om te beseffen, 
niet in staat beslissingen te maken.
Waar ik op en top gelukkig zou moeten zijn?
Was er leegte, verdriet, en enorme pijn.

Maar: ook gevoel van losbreken van mensen
die claimen, gevoel van eigen weg zoeken,
en volledig opstaan voor mezelf, al zou dat mij
mensen kosten die helaas niet mee wilden of konden
in mijn toekomst.

Het heeft tot recent gekost dat ik besefte dat deze plek
van mij is, en dat ik diegene ben die hier dan wel 
controle heeft maar ook beslissen kan .
Wat wel, wat niet.
Wie wel, wie niet.
Zoveel vrijheid heb ik in heel mijn leven nooit gehad,
en gelukkig waren er mensen die dat begrepen.
De me mijn ding lieten doen en nog steeds,
wetend hoe lastig het voor mij is om om te gaan met
mijn leven hoe het nu is.
Die mij de tijd en ruimte gunnen om te ontdekken
en er zijn als ik het even niet weet,
maar vooral me vasthouden en steunen omdat ze weten:
heb het altijd alleen moeten doen 
en de taak met verve volbracht maar aan mezelf denken
en gelukkig zijn ?

Ondertussen een jaar verder, Corona tikte er natuurlijk ook in
en ben wel zover dat ik weet: deze plek is van mij.
Kan hem maken zo als ik graag wil,
de stilte en rust hier , het serene heb ik gelukkig kunnen bewaren.
En ik weet het word me gegund , 
maar weet ook dat niet veel mensen hoe veel ze ook met me mee
hebben gemaakt zullen begrijpen.
De angst, het ondergeschikt zijn aan een ander, de invloed van
anderen, het afhankelijk zijn van anderen, het hoeft niet meer.
Ik ben vrij.

Maar het aller beste?
Heb in het verleden zo vaak gesmeekt om 2 armen om me heen,
2 armen die me rust geven, die zeggen kom ik hou je vast en 
ik laat je niet meer gaan.
JIJ bent het waard en ik wil je helpen, bij je zijn, en voor je zorgen.
Jij mag niets meer te kort komen , want ik wil jou gelukkig zien.
Iemand die mij in mijn waarde laat, die mij laat doen wat ik doe
en niet oordeelt.
Iemand die me vast houdt en loslaat ,
die begrijpt dat de demonen uit mijn verleden niet weg zijn
maar ik ze denk onder controle te hebben.
Iemand die mij in mijn waarde laat , en begrijpt waarom ik doe
wat ik doe.

Ondertussen gun ik ieder het liefste, het beste, en geluk.
Omdat ik weet hoe t proeft, hoe het smaakt, en vooral hoe het voelt.
Dank je Lief, dat je niet op gegeven hebt.
Dat anderen die mij het minste gunden
nu ten onder gaan?
IK kan er niets meer aan doen, ik heb dit niet gewild.
Het was niet mijn keuze.

Ik ben gelukkig, mijn mannen doen het goed
heb lieve schone dochters, onwijs mooie vrienden
die er zijn en begrijpen.
Maar vooral: 2 lieve warme armen om me heen.
En dat is zo belangrijk, ik wil niet meer alleen
maar verder met Liefde, Vertrouwen,
Respect en vooral Warmte om me heen.
Heb het nooit gehad en warm me
omdat IK het waard ben en verdien.
En die het me geeft in welke vorm ook
krijgt het terug.
Wat je geeft is wat je krijgt, wat je een ander wenst,
krijg je 3voudig terug.

Namaste 

XXXXXXXXXXXX