Ik vind het eng, zo vreselijk eng om te krijgen
waar ik ooit om heb gevraagd, gesmeekt zelfs,
omdat ik bang ben dat het niet zal blijven,
niet een ietsje niet eens de helft.

Ik heb gezocht, en alle donkere geesten bevochten en verslagen,
omdat ik sterk was, moedig en vooral niet kwetsbaar,
omdat ik vond dat ik alles wel alleen kon en moest dragen,
toch bleef er die innige vraag en verlangen naar.

En toen , zomaar vanuit het niets kreeg ik mijn zin,
heel veel rust, heel veel Liefde , heel veel hulp en rust.
En ik geniet , maar diep in mijn hart gaat er iets tegen in,
bang om te verliezen, verkeerde dingen te doen , onrust.

Het ene moment kan ik me vol overgave geven, 
geniet ik van elke seconde en elk moment.
Het andere moment is t alsof ik niets kan beleven 
en slechts die stem in mijn hoofd telt.

Je bent niet goed genoeg, jij bent niet die iemand 
gelukkig maken kan, niet waar iemand een leven lang
voor altijd beschermen wil en naar verlangt,
want dit geluk ? Is niet voor jou , niet jou gang.

Die angst niet goed genoeg te zijn, 
die angst te verliezen omdat ik dingen doe die anderen ook doen,
maar voor mij onder een vergrootglas liggen , zo klein,
ik het nooit goed kan doen, hoe ik ik me ook verzoen.

Mensen oordelen , mensen zeggen, mensen proberen
te kijken in mijn hoofd en hart, 
ze zouden het af moeten leren,
want ik doe wat ik doe en ben geval apart.

Soms is er die onrust in mij , die me niet laat gaan.
Soms is er zuiver geluk in mij waarvan ik zo geniet.
Het ligt niet aan die voor /naast/ achter me staan,
het is mijn eigen onzekerheid en verdriet.

Maar die innige momenten van stil geluk,
van warmte , troost , en voelen zonder een woord.
Brengt me waarschijnlijk het meeste van mijn stuk, 
zonder te zeggen is er iemand die me hoort.

En dat ?
Is eng.

XXXXXXXXXXXXX